Vakman bij de WOCO

Grappend antwoordt de vrouw: "Dan heeft je collega dat de vorige keer niet goed gedaan."

Dit soort feedback is altijd welkom, en Marco is blij om te horen dat de service van de woningcorporatie wordt gewaardeerd. "Ze komen altijd snel en lossen de problemen op," voegt de vrouw eraan toe. Marco is hier natuurlijk tevreden mee. Als ze eenmaal buiten zijn, legt hij uit dat niet iedereen zo positief reageert. "Sommigen hebben hoge verwachtingen omdat ze huren, en denken dat we altijd beschikbaar zijn, dag en nacht. Gelukkig is dat maar een kleine minderheid. De meeste mensen zijn echt blij met onze hulp. Vooral in volkswijken kom ik graag." Terwijl hij terugloopt naar zijn bus, reflecteert Marco tevreden: "In feite ben ik mijn eigen baas: ik ga de hele dag vrijelijk op pad om mensen te helpen. Geweldig, toch?"

De vakmannen verzamelen zich bij het depot van de woningcorporatie, dat zich vlakbij het station van Roosendaal bevindt. Van hieruit vertrekken elke ochtend een aantal medewerkers om verschillende klussen uit te voeren bij huurders in de stad. Precies om acht uur rijden bussen volgeladen met gereedschap en reserveonderdelen uit. Deze bussen worden bestuurd door allround vakmannen, sommigen met een specialisatie in loodgieterswerk of timmerwerk.

De eerste taak van Marco Weezepoel die dag brengt hem naar de De Genestetlaan, waar een probleem is met een dakgoot. Voor dergelijke grotere klussen worden doorgaans twee vakmannen ingezet, en dus staat er al snel een collega voor de deur. Hier stuiten ze op een situatie die vaker voorkomt: de bewoner is thuis maar kan de vakmannen niet binnenlaten. Het is een ongelukkige situatie.

"Dit heeft je collega blijkbaar laatst niet goed geregeld," merkt Marco op. Helaas kunnen ze hun werk niet verrichten in deze situatie. Marco legt uit: "Huurders krijgen de dag ervoor te horen dat we langskomen. Soms is dat blijkbaar te kort dag voor hen om ons te ontvangen. Het heeft geen zin om erop aan te dringen. Ze kunnen altijd bellen om een nieuwe afspraak te maken." Zo vertrekken ze weer, op weg naar de Beneluxflat in het centrum. Daar heeft een oudere vrouw te maken met een lekkende kraan. "Alles is nat geworden," vertelt ze nadat ze hen vriendelijk heeft ontvangen. Marco ontdekt al snel dat de kraan niet goed was bevestigd.

In de Helmersflat staat een iets grotere klus op het programma: het vervangen van twee kranen. De oudere vrouw die er woont, blijkt hier al 34 jaar te wonen. Marco merkt op dat een van de kranen is vervangen door een andere die hij niet gratis kan vervangen. "Ik weet niet of we die kraan ooit zelf hebben vervangen," zegt de vrouw. "Dat deed mijn man altijd, en hij is onlangs overleden. Dus kan ik het hem niet meer vragen."

Marco neemt de tijd om rustig naar haar verhaal te luisteren, want ze lijkt behoefte te hebben aan een gesprek; ze spreekt maar weinig mensen. Later zal Marco zeggen: "Als vakman ben je ook een beetje sociaal werker. Je weet niet hoeveel mensen eenzaam zijn in hun huizen. Alleen wij komen echt achter de voordeur. Dat brengt een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee, waarvoor we regelmatig worden getraind. We hebben ook te maken met meer agressie dan vroeger. Ons werk is niet per se veranderd, maar de mensen wel. Ze zijn mondiger geworden, hebben hogere verwachtingen, terwijl wij minder tijd en middelen hebben om aan die verwachtingen te voldoen. Dat is jammer. We zijn het gezicht van de woningcorporatie, maar we stellen de regels niet op. Ik hoop altijd dat mensen dat begrijpen. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind dit werk geweldig en we kunnen veel bereiken."